Ne de Güzeldir Yaz Aşkları

Yaz günlerinin belki de en çekici yanı belirli bir yaşa kadar tecrübe edebildiğiniz, sizi bir süreliğine de olsa dünyanın en mutlu insanı kılan Yaz aşkları...

Gençliğin o heyecan verici doğası ve dizginlenemeyen keşif duygusu bazenleri benim de aklımı başımdan almıştır. Yepyeni bir insanla geçireceğiniz belki bir hafta, belki bir ay öyle güzel, öyle muhteşemdir ki, yıllar sonra aklınıza aynı bu şekilde kazınır. Anmadan, yazmadan edemezsiniz.

Hatırlıyorum da, daha yüzümde sivilceler yeni belirmişken, hani o ergenliğin korkutucu, travmatik ve bir yandan da hoş duygular uyandıran o talihsiz döneminde yaşadığım ilk yaz aşkını. İsmin belki çok da önemi yok. Ben onu denizden çıktığında bile düzelmeyen kıvırcık siyah saçlarıyla hatırlıyorum. Gülerken gerçekten de gözlerinin içi gülerdi ve o yaşta bana o koca siyah gözleriyle bayılacakmış gibi bakan birinin samimi olduğundan hiç şüphe duymazdım. Çünkü hepimiz tecrübesizdik. Aksi bir düşünce aklımızdan bile geçmezdi. Heyecandan ne yapacağımızı şaşırdığımız anlarda karşılıklı kahkahalar attığımız da olurdu. Gündüzleri saatlerce denize girer. Akşamları bisiklete biner yükseklere çıkıp beraberce denizi seyrederdik. Ömrümün en güzel, en unutulmaz öpücüğünü de ondan aldım, bir gece babam annemle tartışıp kapıyı çerçeveyi indirip gittiğinde de teselliyi onda buldum.

Sonra ne çok şeyler yaşadım. Ne de çoktular... Her sene sahicilik yitti, her sene sanki oyunculuk kabiliyetlerimiz gelişti. Şimdi büyüyen yaşımla Tanrı'nın yazın tatil yapabilme kudretine sahip biz gençlere ihsan ettiği o güzel duygudan da yoksun kalıyorum sanki.

Tatilden geldiğimde ne çok mutlu olduğumdan bahsedeceğim diye kendime söz vermiştim. Fakat kendimi nostalji yapmaktan alamadım. Kim bilir belki aşktan bahsetmek bana şehvetten bahsetmekten daha önemli görünmüştür. Ne de olsa arzularımız dimdik ayakta. Geçen zaman ise hatıralarımızdan bile yitiyor.

Aşkım N'apıyorsun?

Başlıktan da anlaşılacağı gibi hepinizin, özellikle erkeklerin, muzdarip olduğu bir konudan bahsedeceğim. Her an kimle, nerede, ne yaptığını sevgiline anlatma zorunluluğuna ben "raporlama" diyorum. Özellikle hemcinslerimde paranoya düzeyine varan bu "raporlama" olayının ucu Facebook, Messenger, Twitter şifrelerinin sevgiliden alınması ve zaman zaman buralara girip kim ne mesaj atmış, ne muhabbetler dönmüş bakmaya kadar dayanıyor.

Şimdi kabul etmek lazım erkekler de az değiller. Fakat bu işi saplantıya dönüştüren genelde kadınlar oluyor.

Peki neden?

Bana kalırsa bunun en büyük sebebi içimizde bulunan ve açığa çıkmak için fırsat kollayan "anaçlık". Mesela bir kadın erkeğin neler yaptığını denetlerken bunu sadece çevresindeki kadınlardan uzaklaştırmak amacıyla yapmaz. Gizliden gizliye onu her şeyden koruma amacı da vardır bu işin içinde. Aynen bir çocuğu yetiştirir gibi, erkeğin hayatının her alanında söz söylemek isterler. Bu durum iş çantanızdan, pantolon cebinize, cep telefonunuza, faturalarınıza, arkaşlarınıza kadar uzanabilir. Çünkü buralar "korunması gereken" çocuğun dışarıyla ilişki kurduğunda neler yaptığının kaydını tutan birer "kara kutu" gibidir.

Buradan da şuna ulaşıyoruz, eğer bir insanı "çocuğunuz" gibi görüyorsanız onun sadece kendinize ait olmasını istersiniz. Diğer her şeyi ve herkesi rakip olarak görmeye başlarsınız. Yani 24 saat süren bir "denetim ağı" kurmanız bu vesileyle "doğal" bir sonuç oluyor.

Şimdi düşünüyorum da üniversite bitirmiş belki üzerine yüksek lisans ve doktora yapmış pek çok kadın da bu "raporlama" işinin müptelası adeta. Zaten çevremdeki bütün ilişkilerde liseli aşıklar gibi "24 saat cep telefonundan mesajlaşma" olayının fazlasıyla yaşandığını görüyorum. Ve beni bu durum fena irrite ediyor.

Ne kadar saçma.

Erkekler bizim 5 yaşındayken oynadığımız bebekler değiller. Biz de onların evcilik oyunlarındaki konu mankenleri değiliz.

Kadınlar ne zaman büyüyecek acaba?

Beni Heyecanlandıran Tek Şey...

Genç yaşıma rağmen beni heyecanlandıran çok az şey olmaya başladı. Eskiden, Amerikan filmlerinde olduğu gibi, verilen küçük hediyeler çocuk gibi sevinmeme neden olurdu. Şimdi ise melankolik müzikler dinlerken esen rüzgarın dalgalandırdığı yaprakları seyretmeyi daha anlamlı bir iş gibi görüyorum.

Git gide sıkıcı olduğunu düşünmeye başladığım hayatımda kalbimin patlayacak gibi atmasına, büyük bir heyecan dalgasıyla midemin kasılmasına neden olacak olan tek şey sevebileceğimi sandığım bir erkekle tanışmam. Ah, flörtün o tatlı esintilerinin bende uyandırdığı duyguları tarif etmek imkansız gibi. Bir insanı tanımak, bir kitap okumak gibi derler. Hiç katılmıyorum, bir kitap hayal gücümüze hitap ederken bizi korunaklı bir alan içinde bırakır. Sayfaları, düşünceleri, duyguları sınırlıdır. Fakat insan öyle mi?

Yüzüne baktığımda kızaran dudakları, elma rengi yanakların hayat fışkıran rengini görmek hangi kitap vasıtasıyla mümkün olabilir? Kitaplarla konuşamazsınız, onlar size cevap veremez. Sadece anlatırlar. Halbuki sohbet etmek en büyük tutkularımızdan biridir.

Akşam vakti ufak bir tereddütle teklif edilen ilk çıkma teklifi... Kahvenin ruhu canlandıran güzel kokusuyla gülümseyerek yapılan muhabbetler... Çocukluk dünyasına yapılan gezintiler yerini beraber kurulan hayallere bırakır. Birbirinize baştan çıkartıcı soruları öyle masum bir edayla sorarsınız ki, birisi sizi kardeş sanabilir. İçinizde uzun süredir kolay kolay hissedemediğiniz bir ateş yanmıştır. Bu ne tamamen Aşk ateşidir, ne de gençlik ateşi. İkisinin mükemmel bir birleşimidir. Geceleri rüzgarlar perdeleri dalgalandırırken bile yatağınızda uyuyamaz, kor gibi olursunuz, sabaha kadar perişan olursunuz. Yaptığınız bütün alelade işlerde, hatta işe giderken bile, kendinizi anlamsız yere onu düşünürken bulursunuz. Kendi kendime gülerim böyle zamanlarda.

Buluştuğunuz günlerden birinde konu eski aşklarınıza gelir. Belki 15 yaşındayken hissettiğiniz o sarsılmayı, çarpılmayı anlatırsınız. Dakikalarca süren bakışmalarınızı, neredeyse çocuk sayıldığınız o günlerde yüzünüze konan o masumiyeti hatırlar, ne kadar da büyüdüğünüzü düşünürsünüz. O yaşlarda pek farkına varamadığınız fakat gün geçtikçe zihninize çakılmış gibi orada kalacak olan kokusunu düşünürsünüz eski sevgilinizin. Saflığın kokusudur o. Hem de yeni bir ilişkiye başlamak üzereyken bunları hatırlamanın garipliğini fark edersiniz. Bunları unutmak gerekmez miydi?

Halbuki bütün bunlar heyecanınıza heyecan katar. Karşınızdaki size kendinden bahsettikçe, büyülü bir şekilde gözleri parlarken siz de etkilenmeye başlarsınız. "Hayata bağlandığımız o nadir anlar"dan biri de budur bana kalırsa.

Sizi bilmiyorum ama flörtün insana verdiği o tatlı mahmurluk yaşadığımı hissetmemi sağlıyor.

Bir yerlerde olduğunu düşündüğünüz hayatın anlamı acaba buralarda mı gizlidir?

Erkeğin Eziği Hiç Çekilmiyor

Yakın bir zaman önce hayatımda nadir yaşayacağımı sandığım ve umduğum bir olayla karşı karşıya geldim.

Terk edildim.

Çok doluyum çok bu konuda. Herkes yaptığı gibi küfür tribine girip "adam değilsin ki zaten" şovuna girişmek istemiyorum ama buna beni o zorladı.

Şimdi bakıyorum Şubat ayının başından beri berabermişiz. Aklıma Tanpınar'dan girip Sartre'dan çıktığı aşırı romantik konuşması geliyor. Bu devirde böyle romantik adam kaldı mı ya şaşkınlığı yaşamıştım. Ellerini, bakışlarını, ses tonunu öyle kullanmıştı ki samimiyetine o an inanmıştım. Bu konuşmayı etkilemek istediğin her kıza yaptığını nereden bilebilirdim ki!? Meğersem profesyonelleşmiş haberim yok!

Doğum günümden 2 gün önce beni bırakmasına rağmen bu olayı yuttum. Diyeceksiniz ki üzerinden 2 ay geçmiş olmasına rağmen bu konuyu neden tekrar açtın. Çünkü bu aşağılık yaratık Facebook'ta, arkadaşlarım arasında dedikodumu yapıyor ve beraber olduğu şıllığın nasıl benden daha kaliteli, güzel, kültürlü olduğundan bahsederek sinirlerimi hoplatıyor. Hayır kız da bir şeye benzese bari. Kendisi gibi baba parası yiyen "oluyo mu yanee" sözcükleri ağzından eksik olmayan teresin teki.

Şimdi burada ağzımı bozuyorum.

Baba parasıyla okuduğu üniversitede, yine baba parasıyla aldığı arabayla, kiraladığı daireyle, Etiler'de eğlendiği kulüple caka satmaya çalışan bir insansın. Ezberlediğin "tavlama" konuşman dışında da bir halt bildiğin yok! Ancak tuttuğun takımın haline üzülür, yarın nerede ateşi söndüreceğini düşünürsün. Nedir seni özel yapan? Hiçbir özelliğin olmadığı halde nedir bu kendine güvenin?

Ama hata bende. Bu angutluklarını gördükten sonra kıçına tekmeyi basmalıydım. Hayır düşünüyorum, ağzım mı kokuyordu, ağdamı mı geciktirdim, PMS dolayısıyla ona mı patladım, kokoşlar gibi aşırı makıyaj mı yaptım ? Yoo hiçbiri. Tek sebep beni eline, avucuna alamaması. Düpedüz yönetememesi işte! Çok övündüğün başka performanslarının fosluğuna da burada girmeyeceğim. O küçük aklınla altedemediğin kişiyi dedikoduyla mı altedeceksin?

E sonra Türk kızları niye böyle, neden zorlar, neden kimseyi beğenmezler diyorlar. Böyle adamların neyini beğenelim!

Olgun Kadınlar

Gençliğin bir yandan yüceltildiği, bir yandan da yerin dibine sokulduğu bir ülkede genç bir kadın olmak insanı tarifsiz bir ikilemin içine sokuyor. Kimi zaman erkekler tarafından aşağılanmak, ciddiye alınmamak gibi sorunlar yaşıyorum. Bazenleri de sadece güzelliğim, yani gençliğim övülüyor. Peki olgun kadınlar, onlar ne durumda?

Balzac'a kulak verelim bu sefer.

Nüfuzlu kadınlar daha çok yaşlı kadınlardır; size ailelerin yakınlık derecelerini, sırlarını, amaca çabuk götürecek yolları öğretirler; ayrıca size içten bağlı kalırlar; eğer pek sofu değillerse, koruyuculuk zevki onlarda bir çeşit aşk anlamını taşır; çok faydaları dokunacaktır size, erdemlerinizi överler, sizi toplumda aranan biri haline getirirler. Genç kadınlardan kaçın! Bunu söylerken en ufak bir çıkar duygusuyla hareket ettiğimi sanmayın. Elli yaşındaki kadın sizin için her şeyi yapar, yirmi yaşındaki ise hiçbir şey; biri sizden bütün hayatınızı isteyecektir, öteki ise arada vereceğiniz birkaç dakika ile, göstereceğiniz bir iki incelik ile yetinecektir. Ciddiye almayın genç kadınları, hep şakalaşın onlarla, ciddi bir yönleri yoktur onların. Genç kadınlar, bencildirler dostum, basittirler; gerçek bir dostluk bulamazsınız onlarda; kendilerinden başka kimseyi düşündükleri yoktur, en ufak bir başarıları uğruna sizi harcaya-bilmeleri işten bile değildir.

Eh tabi bu kadarla da kalmamış Balzac. Son olarak şunları da eklemiş.

Üç aşağı beş yukarı hepsi de yapmacıklı, alaycı, kendini beğenmiş, hoppa, müsrif olan genç kadınlardan sakınmanızı, nüfuz sahibi kadınlara, teyzem gibi akıllı uslu, size yararı dokunacak, sizi alçakça yapılmış suçlamalara karşı koruyacak, sizin söyleyemeyeceğiniz sözleri sizin adınıza söyleyebilecek yaşlı ve azametli dullarla ahbaplık etmenizi başka ne gibi bir sebeple söylemiş olabilirim ki?

Siz ne düşünüyorsunuz, olgun kadınlar mı yoksa genç kadınlar mı daha tercih edilir? Benim görüşüm belli Balzac fena halde saçmalıyor.

Yağmuru Sevelim

Dün akşam evden çıkıp Levent'e yürümeye başladığımda gök yüzünü kara bulutlar kaplamıştı. Gök gürlemeleri tüm gece olduğu gibi yükseklerden bir yerlerden biz fanileri uyarıyordu. Evimize kapanıp yerimizi bilmeliydik. Umursamadım tabii. Yoldayken yağmur hafif hafif atıştırmaya başladığında siyah şemsiyemi açtım. Aklıma İstanbul'u yağmuruyla tasvir eden romanlar geldi. Mesela bir "Abdülhamid Düşerken" romanında, paşa dedenin cenazesi yıkanırken göğün yarılıp nasıl İstanbul'a aktığı çok iyi bir şekilde anlatılır. Kitabı okurken yüzüme yağmurun yarattığı o temiz toprak kokusunun vurduğunu hissetmiştim.

Yağmur sevilmeyecek gibi değil ki zaten.

Aylak Adam kitabında Yusuf Atılgan, insanların sinemeya gitme nedenlerinden biri olarak da yağmurun yağmasını göstermiş. Diyor ki, "istiklale yağan yağmurdan kaçmak ancak sinemaya ya da bir kafeye girmek ile mümkündür." Üşümeyeceğimi bilsem her yağmur yağdığında koklamak isterim denizi. Sert vuruşları ile beton korunakları aşındırmasını izlerim dalgaların. Ya da yağmurdan fazla etkilenmemek için buldukları küçük ve köhne sığınaklarında martıları gözlerim.

İstanbul'un yağmuruyla ünlü olduğunu biliyor muydunuz? Ya temiz havasıyla?

Konuyu dağıtmayayım. Arkadaşlarla iki tane çizburgeri mideye indirip, rejimime kısa süreliğine elveda dedikten sonra zaman zaman dedikodu, zaman zaman da eskileri yad ederek saat 1'e kadar sohbet ettim. Geriye dönmek için biraz yağmurun dinmesini bekledik. Talihsizliğe bakın ki arkadaşlarımdan biri kısa şort giymişti ve tek şemsiye getiren bendim :)

Üç kişi büyük şemsiyemin altına girerek yürümeye başladık. Önce kollarımız, sonra sırtımız ve bacaklarımız ıslandı. Ana caddeden bu halimize kendi kendimize kıkırdarken, çevremizde saçak altlarında bekleyenlerin de bize kahkahalarla güldüklerini gördüm. Düşünsenize üç kişi tek bir şemsiyenin altına sığmaya çalışıyor! :) Ana caddeden karşıya geçerken bir koşmamız vardı ki evlere şenlik. Yolun yarısında mahallenin kadrolu delisinin bizi kovalaması ise ayrı komediydi. "Gelin buraya şeker vereceğim size!" diye diye peşimizden hiç ayrılmadı. Yağmurdan da korkusu hiç yok, sırılsıklam koşuşturup durdu. Yağmuru düşünelim, şekerden mi kaçalım ne yapalım bilemedik. Kendimi sürek avının bir parçası gibi hissettim.

Yağmur bahane, eve geldiğidem tek düşündüğüm şey bir şemsiye altında bile eğlenebileceğim arkadaşlarımın olmasıydı. Dostluğun vermiş olduğu o tarifsiz güven duygusuyla her şeyi başarabilecekmiş gibi hissediyorum.

Yağmurla eğlenmek inanın hiçbir zaman beni bu kadar memnun etmemişti.

Tembellik Rejimi

İşe başladığımdan beridir kafamı kurcalayan pek çok şey olmasına rağmen onlar üzerine düşünemediğimi fark ettim. Sabah 9 akşam 6 çalışan biri olarak ancak akşam 7:30 gibi evde olabiliyorum ve yemek, duş derken gün bitiyor. Kitap okuyamıyorum, film seyredemiyorum. Kısacası hayata dair pek bir şey yaşayamıyorum.

Bu durum aklıma Paul Lafarge'ın Tembellik Hakkı adlı kitabını getirdi. Yazar Kitaba önce Lessing'ten yaptığı ve beni çok ilgilendiren bir alıntıyla başlıyor.

Sevme, içme ve tembellik dışında,

Tembellik edelim her şeyde

Lessing

Ve sonra devam ediyor;

Büyük halk şenliklerinde komünistlerle kolektivistler, kentsoylu sınıfın 15 Ağustos ve 14 Temmuzlarındaki gibi toz toprak yutacak yerde, şişeleri fırlatacak, sucuklara saldıracak, maşrapaları havalara uçuracaklar. Tembellik rejiminde, bizi her saniye yok eden zamanı öldürmek için, sürekli gösteriler ve tiyatro oyunları olacaktır. Ey tembellik, uzun süren sefilliğimize acı! Ey sanatların ve soylu erdemlerin anası tembellik, insan kaygılarına merhem ol!

Gerçekten de tembellik değil midir bizi biz yapan? İçimizdeki yetenekleri, sanatı, edebiyatı, kısacası tüm kültürü yaratan sahip olduğumuz boş zamanlar, sahip olduğumuz tutkular değil midir?

Sanırım bunu anlamak için çalışmaya ihtiyacım yoktu. :) Eski Yunanlılar bunun farkında olmalı ki işleri kölelere havale ederek kendilerine tüm hayatlarını tahsis etmişler. Ne dersiniz bir tembellik rejimi iyi olmaz mıydı bu sıcak havada ?

Kadın Açlığı

Şu sıralar Kemal Tahir'in Kurt Kanunu adlı kitabını okuyorum. Okudukça Freud'ın insan psikolojisini cinselliğe bağlayan fikirleri aklıma geldi. Diyorlar ki Murat Menteş şu sıralar erkeklerin her an bir kadınla cinsel ilişkiye girebileceğine dair yazılar yazıyormuş. Anlaşılan Kemal Tahir bu durumu yıllar önce, 1969'da, anlatmış.

Lacivert ipekten çarşafının eteklerini serbestçe toplamış... Bacakları harika... Bacakları... Kalçalar... Kıvraklık... Aralanıyor Peçesi... "Hadi oğlum rüzgar! Biraz daha... Biraz dedim..." Kadın rıhtıma atıldı incecik bir yay esnekliğiyle... Yiyecek gibi bakan erkekleri kıvrılıp bükülerek yardı. "Dehşet... Adam öldürür... Nasıl kalça söylemek bu böyle? Memleketli vallah billah yukardan... Yollu hem de... Böyle kalça döndüremez ev piliçleri...

(...)

Naciye oturdu. Erkekten sakınmayı unuttuğu için, ince sabahlığı açılmış, yumruk dizleri görünmüştü. Ayakları da, zevkle öpülecek kadar biçimliydi.

(...)

Karı kolunda büyüyecek bir sepetle çıktı. Biraz ufak tefek ama, belli ki sağlam... Güçlü... Koca sepeti kuş gibi uçuruyor. Çamaşırda bile, kılığı, saçı başı düzgün... Göğüsleri dolgun-dik... Beli ince, kalçaları geniş oynak... "Değerli karıda, göğüs uçları dışarı, topuklar içeri olacak... Tamam... karıda topuklar içeri..."

Belki de bu sebepten iki gecedir, üst üste rüyasına giriyor, yeniyetmeler gibi şeytan aldatmasınaa uğruyordu. Yalandı. (Kemal Tahir- Kurt Kanunu)

Açıkçası bunları okuyunca çok şaşırdım. Erkekler gerçekten de kadının en basit yerlerinden bile tahrik oluyorlar mı? Normal acıkır gibi sekse de açlık duyuyorlar mı? Böyleyse gerçekten zor olmalı.

Serin Bir Ağaç Gölgesi

Otobüsten indikten sonra aklımda Ahmet Samim'in ölmeden önce yazdığı son mektuptan satırlar vardı. Boğucu sıcak beni öylesine sarmıştı ki, bir anlığına her şeyi unutup kendimi serin bir yere atma ihtiyacıyla doldum. Birkaç metre sonra büyükçe bir parkın olduğunu biliyordum, hızlıca yürüyerek parka ulaşmak ve her gün geçerken gördüğüm büyük çınar ağacının altındaki banka oturmak istiyordum.

Güneşin sabah saatlerinde bile insanı terleten o yakıcı sıcaklığına rağmen kısa sürede parka geldim. Tamamen gölge olan alana girdiğimde yüzüme ferah bir rüzgar vurdu. Aklıma Ahmet Samim'in cümleleri tekrar geldi.

Demiciköyü'nde bir bayır tepesinde küçük ve garip bir köy kabristanı vardır. İstiyorum ki beni oraya defnetsinler. O mezarlığın kenarında gençliğimin en tatlı birkaç saat şiir ve hulyasını geçirdim. Fikrimin o küçük mezarlıkta olduğu kadar derin bir sükûn ve istiğraka daldığını bilmem. Mezarlığın bulunduğu tepeden bütün kırlar, tarlalar, etrafın uzaktan birer küçük ve yeşil demete benzeyen koruları, ormanları ve nihayet ta ilerde Karadeniz'in gâh durgun ve mavi, gâh beyaz ve coşkun, uçsuz bucaksız yüzeyi görülür. Cenazemin de orada kalmasını istiyorum. Bana dindarane bir tevekkül geldi ve ölmeğe dahi hazırım.

9 Haziran 1910'da öldürülmeden önce kayıtlara geçen son isteği olan bu satırlar bana nedense her şeye rağmen güzel olan bir İstanbul sabahında tarifsiz bir hüzün verdi. Çevremde kuş sesleri, öte yanda ana cadde'den yükselen araba homurtuları... Güneşten kurtarılmış bu kutlu alanda kederlenen sadece ben miydim?

Biraz sonra benim o banka oturmamdan cesaret almış olmalı ki başka bir kadın da elindeki siyah çantasıyla gelip benim yanımdaki banka oturdu. Çantasında bir şeyler arandıktan sonra sabit bir şekilde karşıya bakmaya başladı. Biraz sessiz kaldık.

Kalkmalıydım, sonuçta işe geç kalıyordum. Doğrulup giderken yanımda oturan kadının yüzüne dikkatli bir şekilde baktım. Gözlerinin altı kırışmış, fazla gülümsemesinden olsa gerek ağız kıvrımlarında da çizgiler belirmişti. Çok yorgun duruyordu, belki de o anda ömrünün belaları aklından geçiyor, ölsem de kurtulsam diye düşünüyordu. Kim bilir onda da dindarane bir ölüm korkusuzluğu ortaya çıkmış olabilirdi. Yanından geçerek ara yola doğru yürüme başladım.

Hiç bunları düşünmemiş gibi işime odaklanmalıydım. Ne yazık, iş hayatında duygulara yer yok.